پیامبر هم ضامن آهو بوده

[اکنون به من گوش کنید تا خاطره‌ای از حبیبم، پیامبر خدا برایتان نقل کنم]

روزی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از جایى مى‌گذشت در بین راه گذارش بر ماده آهویى افتاد که در خیمه و خرگاهى بسته شده بود.

آن حیوان به قدرت خدا زبان بگشود و با پیامبر گرامى سخن گفت و به آن حضرت عرض کرد:

اى
فرستاده خدا! من مادر دو آهو بچه‌ام که اینک هر دو، گرسنه و تشنه‌اند و
پستانهایم از شیر آکنده، از شما تقاضا دارم (هر چند) ساعتى مرا رها سازید
تا پس از شیر دادن آنها بازگردم و دوباره در همینجا به بند نشینم .

رسول خدا (که درود خداوند برو و خاندانش باد ) فرمود: چگونه این کار ممکن است، در حالى که تو صید و شکار مردم و اسیر و دربند هستى؟

آهو گفت : اگر رهایم کنید (به زودى) باز آیم و شما خود مرا در بند کنید.

پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) پس از آنکه از حیوان تعهد گرفت، رهایش ساخت.

چیزى نگذشت که آهو بازگشت اما پستانش از شیر تهى گشته بود.

پیامبر اکرم حیوان را در همان مکان بست و سپس پرسید: این آهو شکار کیست؟

گفتند: صیاد و مالک آن ، شخصى از تیره عرب است.

رسول
خدا (بى درنگ) رهسپار آن قبیله شد. و به منظور رهایى حیوان، قصد خریدن آهو
را کرد و در این خصوص با صیاد سخن گفت ، اما صیاد گفت:

اى فرستاده خدا! پدر و مادرم فداى شما، این حیوان را از همین جا رها ساختم.

آنگاه پیامبر خدا (که درود خداوند برو و خاندانش باد) به جمع حاضر روى کردند و فرمودند:

اگر چارپایان نیز به میزان شما از مرگ (و سختیهاى پس از آن ) خبر داشتند، هرگز از آنها، گوشت فربهى نمى خوردید.

متن روایت

عَن
عَلِى قالَ : مَرَّ رَسولُ اللهِ (ص ) بِظَبِیةٍ مَربُوطَةٍ بطَنَبِ
فُسطَاطٍ، فَلَمَّا رَاَتْ رَسولَ اللهِ (ص) اَطلَقَ اللهُ عَزّ وَ جَلّ
لَها مِن لِسانِها فَکَلَّمَتهُ

فَقالَتْ :یَا رَسولَ
اللهِ! اِنِّى اُمُّ خَشَفَینِ عَطشانَینِ وَ هَذَا ضَرعى قَد اِمتَلَأَ
لَبَناً فَخَلِّنِى حَتَى انطَلِقُ فَارضِعهَا ثُمَّ اَعُودُ فَتَربِطنِى
کَما کُنتُ .

فَقالَ لَهَا رَسولُ اللهِ (ص): کَیفَ وَ اَنتَ رَبیطَةُ قَومٍ وَ صَیدُهُم؟

قَالَتْ: بَلَى یَا رَسولَ اللهِ! اَنَا اَجِىءُ فَتَربِطنِى اَنتَ بِیَدِکَ کَمَا کُنتُ.

فَاَخَذَ
عَلَیهَا مُوثَقاً مِنَ اللهِ لِتَعُودَنَّ وَ خَلَى سَبیلَهَا فَلَمْ
تَلبِثُ اِلّا یَسیِراً حَتی رَجَعَت قَد فَرَغَت مَا فِى ضَرعِها.
فَرَبَطَها نَبىُّ اللهِ کَما کَانَتْ .

ثُمَ سَاَلَ : لِمَن هَذا الصَیدُ؟

قَالَوا: یَا رَسولَ اللهِ (ص )! هَذِهِ لِبَنِى فُلانٍ. 

فَاَتَاهُم
النَبِىُ - وَ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ کانَ الذِى اقتَضَهَا مِنهُم مُنافِقاً فَرَجَعَ
عَن نِفَاقِهِ وَ حَسُنَ اِسلامُهُ -  فَکَلَّمَهُ النَبِىِّ
لِیَشتَرِیَهَا مِنهُ.

قَالَ : بَل اُخَلِّى سَبِیلَهَا، فِداکَ اَبِى وَ اُمِى یَا نَبِىَ اللهِ .

فَقَالَ رَسوُلُ اللهِ : لَو اَنَّ البَهائِمُ یَعلَمُونَ مِنَ المَوتِ مَا تَعلَمُونَ اَنتُم، مَا اَکَلتُم مِنهَا سَمِیناً

 یکی از خاطرات به یاد ماندنی بنده هم از خاک خوردن بیرون آمد

درست یادمه سال اول دبیرستان سال 58  بود ایام دهه فجر خیلی شلوغ و پرکار بودیم مخصوصا بنده و چند تایی از بچه ها

خلاصه سر از هر نهاد و اداره در می
آوردم با همکاری برادر شهید جوانمردی رحمة الله  مجموعه نمایشگاه جنگ به
روایت تصویر را راه انداختیم که کلی استقبال شد.

با بچه های بسیج ترتیب نمایشگاه
انقلاب در خاطره ها رو برگزار کردیم و با  کمک بچه های انجمن مدرسه در
گروه سرود و تئاتر و سخنرانی و ورزش زنگ ده روز انقلاب رابرنامه ریزی و
اجرا کردیم

بنده که معاون انجمن بودم از طرف
اتحادیه و بسیج دعوت شدیم توی چند تا دبیرستان دخترانه به اصطلاح سخنرانی
و جذب مخاطب کینم و به قولی تبلیغ کنیم که خاطرات اونم خیلی شنیدنی هست.با
یک عده از دوستان در گروه سرود بسیج سرود ای توسن بهاران را کار میکردیم.از طرفاداره اموزش و پرورش هم در مسابقات ورزشی شرکت
داشتیم و از طرف حوزه مسابقات قرائت قران و تزئین مدرسه ،روزنامه دیواری؛
زدن تراکت ؛ساختن کلیشه وپخش سرود از بلندگو گرفته تا تمیز کردن مدرسه کمک
مستخدم مدرسه و پختن آش صلواتی و فروش کتاب و برای جمع آوری کمک به جبهه و
سرکشی کردن از  بهزیستی و شیرخوارگاه عیادت خانواده شهدا؛ عیادت
از مجروحان برگزاری نماز وحدت ؛ورزش همگانی  و دعوت مسئولین ؛وشرکت در
کلاسها و سخنرانی های اساتید که الان اکثرا شهیدان شهرمان را در بر
میگیرندو................

 خلاصه عصر روز بیست بهمن توی سالن
مدرسه ما که یکی از بزرگترین و مجهز ترین سالن های نمایشی وقت بود قرار
بود نمایش شهید قلب تاریخ است رو اجرا کنیم. بنده که نقش علی (شهید) را
داشتم که در نمایش شهید می شدم وباید دوستان بنده رو روی دستاشو حمل
میکردن و با خواندن سرود منو نزد مادرم می بردند. چشمتان روز بد نبیند

نزدهمه حاضرین در   سالن اتفاقی رخ داد که هنوز اون لحظات را و حتی صداشونو به یاد دارم .

تا دوستانم منو بلند کردن نفهمیدم
قلقلک شدم و از بالای دستاشون خودمو انداختم و بلند شدم . یک مرتبه همه
سالن یک صدا فریاد می زندند شهیدان زنده اند الله اکبر... و دیگه
نمیدونستم چیکار باید میکردم  برای اینکه خجالتمو قایم کنم خودم هم با اون
ها همکاری کردم.

دیگه از اون به بعد شده بودم نقل دهن بچه ها و مسئولین تا منو میدیدن میگفتن شهید زنده چطوری و از این قبیل حرفها.

حالا  بعد از این همه سال دلم خیلی
بیشتر میسوزه که چرا خدا این مقام رو به بنده عطا نکرد که لا اقل حرف این
همه ادم به حقیقت بپیونده.راضی به رضای او همچنان منتظرم.

سخن عشق نه آنست که آید به زبان                 ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت

از  دوستانی که این حرکت را راه
اندازی کردند کمال تشکر را دارم هر چند خاطره بنده زیاد جالب نبود ولی
نوشتم تا نسل سوم بدونن که میراث به جا مونده که الان نوبت ایشان هست
ادامه بدهند.