ای شیعه بزن ناله و فریاد امشب
از غربت آن غریب کن یاد امشب
مسموم شد از زهر، جواد بن رضا
در حجره ی در بسته ی بغداد امشب

ابن الرضا به حجره غریبانه جان سپرد
او شمع جمع بود و چو پروانه جان سپرد
مسموم شد ز زهر جگر سوز اُمّ فضل
از روی شوق در ره جانانه جان سپرد

دل اگر دیده به دلدار نبندد چه کند
دیده گر از کَرَمت بار نبندد چه کند
تا دلِ سوخته را مثل تو دلداری هست
دل اگر دیده ز اغیار نبندد چه کند
دارد آن خاک، قدومت که ندارد کعبه
زائرت حِرز به دیدار نبندد چه کند
دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد
مِهرت آئینه به رخسار نبندد چه کند
دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش
چشم، بر چشم گرفتار نبندد چه کند
کیست شایست? مدح قدِ سَروِ تو رضا
دل دخیلِ قدم یار نبندد چه کند
سائلت وقت عبور تو ز بازارِ نظر
راه، با چشم خریدار نبندد چه کند
تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو
می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو
ای همه عالم امکان شده سرگردانت
وی سرِ خوان ولای تو همه مهمانت
همه افلاک به زیر قَدَمت ریگِ رَهَند
هم? کون و مکان ریزه خور دستانت
پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد
دیده چون باز کنی روز شود حیرانت
سایه بر سر فِکَن ای دود? زهرا و علی
دودمان تو نظر دوخته بر چشمانت
پار? جان پدر! کوثر ثانیِ رسول!
مادرت مَحوِ ز بر داشتنِ قرآنت
چون به توحید گشودی لب شیرینت را
((مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت))
انبیا کارگزار ره نورانیِ تو
پاسبانان مقرّب همگی دربانت
تو رضایی و خدا روحِ رضامندیِ تو
می سِزَد سجده به اسماء خداوندیِ تو
حاج محمود ژولیده

جمعه ها طبع من احساس تعزل دارد
                                                نا خود آگاه به سمت تو تمایل دارد
 
بی تو چندیست که در کار زمینم حیران    
                                                مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت
                                                فرش گسترده و در دست گلایل دارد

تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز
                                                ماه مخفی شذنش نیز تعادل دارد

کودکی فال فروش است وبه عشقت هر روز
                                               می خرم از پسرک هر چه تفال دارد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت
                                               یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت ، تنها
                                               تکیه بر کعبه بزن ، کعبه تحمل دارد

با وجود اینکه گذشته سختی رو پشت سر گذاشتیم.... اما دلتنگ همون روزهام ... اون زمانی که  همه با هم و کنار هم از کار برای جبهه و وطنشون که تمام می  شدن... تازه یادشون میآمد باید  از آنچه روزی دارن برای کمک به رزمنده ها نیز بفرستند..............آی روزگار چی شده که حتی بچه های جنگ دیرز هم با لباس این جنگ نرم وارد میدان شدن ...اما.....برجک خودیا رو میزنن....آی شهدا دلتنگ نه تنها شماییم بلکه عاشق پرواز