بوی خوش خدا می رسد از راه - سجاده ای پر از یاس

X

بوی خوش خدا می رسد از راه - سجاده ای پر از یاس بوی خوش خدا می رسد از راه - سجاده ای پر از یاس

بنى امیه را مهلتى است که در آن مى‏تازند ، هر چند خود میان خود اختلاف اندازند . سپس کفتارها بر آنان دهن گشایند و مغلوبشان نمایند [ و مرود مفعل است از « ارواد » و آن مهلت و فرصت دادن است ، و این از فصیح‏ترین و غریبترین کلام است . گویى امام ( ع ) مهلتى را که آنان دارند به مسابقت جاى ، همانند فرموده است که براى رسیدن به پایان مى‏تازند و چون به نهایتش رسیدند رشته نظم آنان از هم مى‏گسلد . ] [نهج البلاغه]

بوی خوش خدا می رسد از راه

میلاد با سعادت هشتمین اختر تابناک آسمان

امامت و ولایت حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام بر تمام عاشقان آن حضرت

مبارک باد

ضریح طلایی آفتاب صـحـن حرم از بوی بهار پرشد

ازبال و پر زدن(یـا کـریـم) صورت گنبد چو ماه پر نورشد

دوبـاره بـوسه ای زد بـررخ مـهـربـان گـنـبد اش

گـنـبـد پـر ازنور مـى شدو اندک اندک همه جا پر زه بوی احساس

دلم آب گشت و قلبم چه گرم میشد

دویدم به سوی ضـریـح او بـاز تـا سر شار شوم از هوای او

کنار ضـریح گـریـه هـا بود و دلـهـاى شـکـسـتـه و دعـاهای یک مسافر غریب

از چـشـم هـمـه جای اشک گلاب عشق میجوشید

می ریخت نم نم اشک و زبان رضـا رضـاگویان بـود

درد دل هـاىمادر بیمار بود و اشک های مرد خسته از تنهایی

دل من مـانـنـد کـبـوتـرى رهـا می شد

عـطـر صلوات زائران چو عطر گـل یـاس درصحن و سرای رضا در فضـاجاری می شد

ذکرلب ها همه حرف و درد دل بود و راز و نیاز با او کـه غـریـب آشـنـا بود

بـا یـک طبق آرزو و امـیــد رفـتـم به سوی ضـریـح مرد افتاب صورت

پر کشیدم به آستان علی ابن موس الرضا

کلمات کلیدی :