از فراز تل به خود می نگریستم - سجاده ای پر از یاس

از فراز تل به خود می نگریستم - سجاده ای پر از یاس از فراز تل به خود می نگریستم - سجاده ای پر از یاس

می دانم که برترین توشه رهرو به سوی تو، اراده استواری است که با آن تو را برمی گزیند و اینک، قلبم با اراده ای استوار با تو رازگویی می کند. [امام کاظم علیه السلام ـ در دعایش زمانی که او را به سوی بغداد می بردند ـ]

از فراز تل به خود می نگریستم

از فراز تل به خود می نگرم ناگهان از دور دست صدای زمزمه ای مرا از خود بیخود کرد

از شام غریبان ولایت از دور دست انتهای حضور یک موج پر خروش؛
دل شب زدگان بستر ظلم و فساد را به لرزه می اندازد

کلمات کلیدی :