نگار امیرالمومنین(ع) هنگامی که خبر شهادت حضرت صدیقه طاهره(س) را به مولاى متقیان رساندند، امیرالمؤمنین(ع) از شنیدن این خبر ناگوار غش کرد و با صورت به زمین خورد، چون به هوش آمد، فرمود: اى دختر رسول خدا! به چه کسى در این مصیبت تسلیت باید گفت؟! اى سیدة النساء من اندوه و غمم را به تو تسلى مىدادم، بعد از تو به چه کسى خود را تسلیت دهم و با اشک چشم و سوز دل این گونه می‌خواند: «میان هر دو دوست فراقی هست و هر چیز دیگر که غیر از فراق دوست باشد تحملش آسان است و اینکه من فاطمه(س) را پس از احمد(ص) از دست داده‌ام، دلیل بر آن است که دوست در این دنیا دوام نمی‌یابد.»
و باز امام علی(ع) این چنین غم‌انگیز ادامه می‌دهد: «دوستی که معادل وی دوستی نیست و برای غیر او در قلب من بهره‌ای نیست. محبوبی که از چشم و از جسم من غائب شد، ولی هرگز از قلب من این دوست غائب نمی‌شود.» این مرثیه امام علی(ع) در سایر کتب اهل سنت هم روایت شده است، به گونه‌ای که ابن حجر عسقلانی از دانشمندان اهل سنت در کتاب «لسان المیزان» می‌نویسد: «از انس بن مالک نقل کرده که هنگامی که فاطمه(س) در گذشت، علی وارد شد و فرمود: برای هر اجتماعی که بین دو خلیل و دوست باشد، جدایی است و هر آنچه برتر از جدایی باشد، کم است. و اینکه من یکی بعد از دیگری دوستانم را از دست می‌دهم، نشانه این است که هیچ خلیلی باقی نمی‌ماند». و آن هنگامی که امام على(ع) پیکر نورانى فاطمه زهرا(س) را به خاک سپرد و در کنار قبر آن بانوى پهلو شکسته نشست و خطاب به قبر آن بانو فرمود: «اى زمین امانتم را به تو مىسپارم، این دختر رسول خداست.» ناگاه شنید کسى مىگوید یا على! من از تو نسبت به بانویت مهربانترم، به سوى منزل بازگرد و غصه مخور.» کلمات کلیدی : |
امروز : چهارشنبه 103 آذر 28 ، 1:19 عصر
مرثیهای که امیرالمؤمنین درسوگ حضرت فاطمه سرود
آمار بازدید
دوستان سجاده
