من بر درش نسشته او با من اش نگاهی

من صاحب دو نعلین او مالک دل من

من ما لک غم جان او صاحب همه بود

من ساکت و نشسته در کنج سایه او

او سر به آسمانها من را نظاره می کرد

من گفتمش عزیزا اینجا کجای کار است

او گفت ای دریغا پایان آرزو ها ست

انگاه که می نشاندم لبیک غنچه هارا در بستر کلامم با نور واژها را

می آمدم اما نمی دانم چگونه با پاهای لرزان و قلبی شکسته

آنگاه از خود بی خودم کرد آن شکوه و عظمت می رفتم اما به کجا؟

چه آرامشی بر قلبم حاکم است چه سکوتی بر زبانم جاریست

نگاهم چه دگرگونه شده و چگونه می بینم .خدایا من به کجا سفرکردم؟

عجب پرتوی در درونم بپا می شود خود نمی دانم

آرام به جلو گام می نهم صدایی مرا می خواند

اه چه با شکوه و زیبا می نمایی ای خانه آمال و آرزو ها ای حریم حرم

اینجا همان تکیه گاه و همان میقات عشق و جنون است

می خواهمت با همه وجود مستایم صاحب فرو شکوه

چنان می نمایی که سالها با منی و چنان که در کنارت عمر به سر کردم

وه چه با شکوه می بینمت با آن لباس سیاه زر بفت

و نگاهم به دری است که به روی چشم ظاهربسته ولی به چشم دل گشوده بر روی هم

آرام میشود دل به امید گشودن در وازه های وصالت و بسته بر روی همه کس و همه چیز

با من راه بیا ای دل که همین جاست .خلوت تو و همین خانه است .خانه امال تو

اینجا همان جایی است که ابراهیم و همه انبیا به آن سر فرود آوردنند و نمازعشق بپا کردند

همان مقصد دلهای صاف و زلال و همان کعبه جان های عارف و زاهدان شب چون علی

نشستن و سکون معنایی ندارد من به گرد تو می گردم

می چرخم و با تو سخن می گویم

دو رکعت نماز برای طواف کعبه عشق

و برای سعی به دو مقصد که همه مروه است

و صفا از برای یافتن آب حیات در تشنگی این جهان

و چه سخاوتمند است این راه که هرچه که آن را طی کنی باز آغازی است نو و جدید

نمازی در حریم این استوار و شاهد تلاش به پیشگاه احدیت می خوانم

پس باید تقصیر نمود که از هرچه دلبستگی دنیوی برید و به حضرتش کرنش نمود

وباز به گرد تو ای خانه امن می چرخم و دو رکعت نماز حلالیت از آنچه که داورفرمان داده است

ای زمین و آسمان تو خود شاهدی که در این سر زمین دل به چه در دانه ای بیعت نمودم

و هنگامی که به خود آمدم چنان غرق در دریایی بودم که امواج مرا به یگانه معبودم نزدیک تر می کردند

در کنار مقامی به کسب معرفت و شفاعت می پردازم که خلیلی از طایفه یگانه پرستی در انجا به نماز می ایستاد

در حجری که مکان و آرامگاه یاران حق و سنبل اعجاز خدا پرستی است

و در بر طرف کردن عطش از زلال آبی می نوشم که به اتیام لبان تشنه مردمان هر دو عالم سیرابی می بخشد

چنان در حیرتم که این مکان از چه برای ستایش پدیداآمد در حالی که در پایین ترین سطح از زمین جای دارد

ای همه درمان دردم تو چه زیبا در شعر وصف شده ای

که مقصود من از کعبه و بت خانه توی تو مقصود توی کعبه و بت خانه بهانه

من تورا می جوییدم و در این بعد از مکان حضور توست که مرا شادمان می کند و به تو می رساند

مرا شوری است اندر سر که با یادت همی باشم

به دنبال تو می گردم به فرمان تو می باشم

از فاطمه اکتفا به نامش نکنید

نشناخته توصیف مقامش نکنید

هر کس که در او محبت زهرا نیست

علامه اگر هست سلامش نکید

زهرا (س) عصاره عصمت است. زهرا، آیینه پاکی است. زهرا زلال کوثر است. ای همیشه جاری! ای بهار کوتاه! ای ترنم باران وحی! در شکوه مقام تو حیرانم که معرفت به غبار آستان خانه ات بوسه می زند. برهوت این دنیای خاکی شایستگی میزبانی چشمه سار همیشه جاری تو را نداشت.

ای مادر سادات خوش امدی بانو 

هدایای شما ده صلوان نثار مادر مومنین و ام ابیها

****اللحمدالله الذی جعلنا من المتمسکین به ولایت امیر المومنین علی ع***

خدا یا این چند روزه از زندگی در نجف چقدر برایم روحانی بود و شاید بی نظیر ترین لحظات عمرم باشد .مهربانا ممنون توام که این همه لطف را به بنده حقیرات عنایت کردی .نمی دانم شاید هر که به اینجا می آید اینطور احوالاتی دارد ولی،من تو را سپاسگزارم که منت خود را برمن افزون فرمودی.نمی دانم اصلا هیچ دلتنگی از دوری از نزدیکانم نداشتم به جز لحظه ای که خبر دادند که فرداظهر نجف را ترک باید کرد. چه دشوار لحظه ای بود و چه جانکاه که اگرامید زیارت کربلا نبود شاید در دم جان از تن بیرون میشد .مجنونی و بی تابی تا صبح چون مار بر دلم نیش می زد ،خواستم در حرم مولایم بمانم و شبی به صبح کنم شاید در این ساعات بشود آنچه نشد بگویم و انچه نشد با بگذرانم بگذرانم. دلم می خواست از یاس بگویم دلم می خواست نشان دری رابگیرم که مسماری پر خون از سینه مادرم داشت؛مولا جان می خواستم بشینم و خوب نگاه بر ضریح ات کنم که اثرفرسایش صورتهای مشتاق دیدارت روی ان هویدا بود. مولا چرا این همه سال بی قراری را اینگونه زود باید تمام کنم؟؟؟؟؟؟؟؟ آخر چرا می خواستم چند روزی شب تا به سحر در کنارات بی توته کنم،دلم می خواست تا هر چه توان دارم فریاد بزنم .. اما افسوس که می ترسیدم حرمت بشکنم و جسارت کنم.شمع گون وجودم چون اشک بود که در کنار ضریح ات ان لحظات اخر وداع از چشمانم به روی زمین مطهر کنار ضریح ریخت ،ای اشک ،ای زمین روزی که این حقیر گنهکار را به نزد مادرم می برند شهادت دهید که خود به خواسته خود ترکب بهترین مکان جهان را نکردم . دل می سوخت و جان به لب میرسید. از سوزی که در تن داشتم گاهی سرد بودم و گاهی چو اتش ،حالتی بود که شاید اگر امید دیداری را در دل نمی پروراندم گویا جان از تن سفر می کرد. نمیدانم ایا توانسته ام حالات و احساس ان لحظات را برایتان مجسم کنم یا نه ؟؟؟؟؟؟اما همین که برای شما نقل می کنم حالتی چون ان دم به دل ریشم دست داه است و سوالی سخت از خدا دارم که آیا باز می توانم چنین لحظاتی را درک کنم یا نه. پدرم! برای دختری که هرگز نتوانسته فرزندی خلف برای پدر ش باشد چه دشوار است که توقعات زیادی داشته باشد،اما تو پدری هستی که همه را به مهر پدری خود سیراب میکنی . زه رویت شرمسارم اما از تو می خواهم که باز فرصت دهی تا در کنارات بیاسایم و بتوانم از این همه لطف و احسانت بیشتر بهرمند شوم. خواستماز شما اذن دخول زیارت فرزندان و جدت و قربانگاه همسر وفادارت را بدهی تا که در این عمر باقی مانده سلامی وصلواتی از نزدیک بر ایشان دهم اما!!1خجالت کشیدم بگویم. ولی اکنون این خواسته را از تو دارم ای پدر بخشنده و ای مولای بی مثال من.مهربانم اتفاق زیبا و فراموش نشدنی شب قبل را هر گز فراموش نخواهم کرد.

نیمه شب به شوق زیارت و راز و نیاز به سوی حرم مولا رفتیم و تا ساعتی از صبح درانجا بودیم و باز برای نماز ظهر و وداع باز به نزد امیر المومنین به نماز وعرض ادب مشرف شدیم.ونمیدانم دیگر نمیتوانستم کنترل کنم و صدایم را بیرون دادم و از غم خود دوستان و همراهانم بسیار رنجاندم دست خودم نبود و شاید اگر نصیحت دوستان نبود که می گفت اسوده باش چرا که اقا تورا به احوالپرسی فرزنداش می فرستد. همین صحبت با عث شد دلم کمی ارام بگیرد ،اما من کجا و لیاقت احوالپرسی فرزندان زهرا س کجا؟؟؟؟؟

 دوباره مرغ روحم... هوای کربلا کرد

قَالَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْکَرْبِ وَ الْبَلَاءِ وَ نَزَلَ الْحُسَیْنُ فِی مَوْضِعِه

السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِکَ عَلَیْکَ مِنِّی سَلَامُ اللَّهِ مَا بَقِیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهَارُ وَ لَا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّی لِزِیَارَتِکم....

السلام علیک یا سیدنا الغریب یا اباعبدالله!
السلام علیک یا سیدنا المظلوم یا اباعبدالله!
السلام علیک یا سیدنا العطشان یا اباعبدالله!

سلام برتو (اى حسین بن على) و بر پدرانِ پاک و طاهِـرَت، سلام برتو و بر فرزندانِ شهیدت، سلام بر تو و بر خاندانِ یارى دهنده ات (به دین الهى)، سلام بر تو و بر فرشتگانِ مُلازمِ آرامگاهت، سلام بر آن کشته مظلوم، سلام بر برادرِ مسمومش، سلام بر على اکبر، سلام بر آن شیر خوارِ کوچـک، سلام بر آن بدن هاى برهـنه شده، سلام بر آن خانواده اى که نزدیک (و همراه سَروَرشان) بودند، سلام بر آن به خاک افتادگان در بیابان ها، سلام بر آن دور افتادگان از وطن ها، سلام بر آن دفن شدگـانِ بدون کفن، سلام بر آن سرهاى جدا شده از بدن، سلام بر آن حسابگر (اعمالِ خویش براى خدا) و شکیبا، سلام بر آن مظلومِ بى یاور، سلام بر آن جاى گرفته در خاکِ پاک، سلام بر صاحـبِ آن بارگـاهِ عالى رتبه، سلام بر آن کسى که ربّ جلیل او را پاک و مطهّر گردانید، سلام بر آن کسى که جبرئیل به او مباهات مى نمود، سلام بر آن کسى که میکائیل در گهواره با او تکلّم مى نمود، سلام بر آن کسى که عهد و پیمانش شکسته شد، سلام بر آن کسى که پرده حُرمَتش دریده شد، سلام برآن کسى که خونش به ظلم ریخته شد، سلام برآنکه با خونِ زخم هایش شست و شو داده شد، سلام بر آنکه از جام هاى نیزه ها جرعه نوشید، سلام بر آن مظلومى که خونش مباح گردید، سلام بر آنکه در ملأ عام سرش بریده شد، سلام بر آنکه اهل قریه ها دفنش نمودند، سلام بر آنکه شاهرَگش بریده شد، سلام بر آن مدافعِ بى یاور، سلام بر آن مَحاسنِ بخون خضاب شده، سلام بر آن گونه خاک آلوده، سلام بر آن بدنِ برهنه ، سلام بر آن دندانِ چوب خورده ، سلام برآن سرِ بالاى نیزه رفته، سلام بر آن بدن هاى برهنه و عریانى که در بیابان ها(ىِ کربلاء) گُرگ هاى تجاوزگر به آن دندان مى آلودند، و درندگان خونخوار بر گِردِ آن مى گشتند، سلام برتو اى مولاى من و برفرشتـگانى که بر گِـردِ بارگاه تو پَر مى کِشند ، و اطرافِ تُربتـت اجتماع کرده ان

به جهت پای بوسی ابا عبد الله الحسین ع از مولا اجازه گرفتیم

و حرکت به سوی کاروان کربلایی پسر فطمه س را شروع کردیم. در کنار جادهایی که منتها به کربلا می شد پرچم های سرخ تا کربلا دیده می شد. در طول جاده محلهایی مشخص شده بود که محل استقرار و ایستگاه کاروان ابا عبدالله و همراه انشان بود به نامهای موکب دیده می شد . و همینطور محلهایی که در روزهای عزاداری ابا عبد الله به زائرین کربلا خدمات رسانی میشد به فاصله های کمی دیده می شد و بعضا در این فاصله کنبد های سبر و کوچکی که شاید محل شهادت یکی از اصحاب و یا افراد سپاه امام دیده می شد.و اینک ورد به کرب و بلا...........

کشتی شکست خورده‌ی طوفان کربلا

در خاک و خون طپیده میدان کربلا

گر چشم روزگار به رو زار می‌گریست

خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک

زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردند کوفیان

خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند دیو و دد همه سیراب و می‌مکند

خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عیوق می‌رسد

فریاد العطش ز بیابان کربلا

آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم

کردند رو به خیمه‌ی سلطان کربلا

آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد

کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد

گرما ی سوزنده و مسیر طولانی و همراه داشتن وسائل و مسیر و خیابان باریک و خود رو هایی که قوانین راهنمایی رارعایت نمیکردند.ولی این همه با دیدن گنبد حرم آب اور تشنه ماه بی بدیل بنی هاشم و عموی با معرفت بچه های ابا عبدالله الحسین ع از خود بی خود مان کرد و نوحه خوان و سینه زنان به سوی حرم اش دوان دوان شدیم.تشنگی در این گرماتنها به یادمان می اورد روزی در این مکان کودکان و کاروان جد غریبم چگونه مظلومانه شهید شدند.احساس دیگری بعد از دین گنبد ابوالفضل العباس خیلی سخت بود و فراموش نشدنی. وقتی به محل بین الحرمین می رسی می شوی یک کبوتر دو برجه نمیدانی به کدام برج بنشینی و به کدام طرف عرض ادب کنی به این سوی و آن سو نظر می کنی و یاد دل پریشان ابا عبد الله می افتی که یک طرف اهل حرم و یک طرف برادر دلاورو نجیب اش درحلقه لشکر دشمن فرو افتاده بود.البته احساس دیگر بنده این بود که چگونه می توان بین این دو برادر یکی را انتخاب کرد؟ایا می شود. ولی به قولی ابا عبدالله این را می پسندد که اول به زیارت علمدار اش برویم و بعد به کسب فیض زیارت ایشان وما نیز اینطور عرض ارادت و زیارت را شروع کردیم جای همه شما خالی این چند روز در کر بلای حسینی مکانهایی و مقاماتی رازیارت کردیم که هر یک معرفت خاص خود را داشت و هر یک خصوصیات معرفتی خاص خود انشا الله درپست های بعدی خاطرات هر مکان را با برداشتهای خود به نظر دوستان خواهمرساند تنها در این پست عرض کنم که هیچ سفری در زندگی ام چون سفرهای زیارتی نبود ه است خاصه این سفر معنوی. انشا الله که همه دوستان از فیوضات این سفر برخوردار شوند.شاید عنواوینی با این مضمون:مسجد سهله ؛مسجد کوفه ؛شط فرات،حرم آقاو سکوت در برابر ابهت ایشانٍ؛حرم سقا؛تل زینبیه؛شبی در خیمگاه بدون شمع؛کف العباس؛مقام علی اصغر؛مقام علی اکبر،قتگاه عزیزترین خلق خدا؛مقام امام زمان ؛و چقدر دلم برایت تنگ می شود.اینها را انشا الله در فواصل بین پست ها به حضورتان ارائه خواهم داد. علوی بمانید و حسینی زندگی کنید ای فاطمیون مهدوی!!!!@};-

از جمله فضیلترسول خدا صلی الله علیه و آله درباره امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:

و در نقل دیگر فرمود:

علیٌّ مَع الحقّ و الحقّ مع علیٍّ و الحقّ یَدورُ حَیثُما دارَ عَلیٌّ .(2)

علی با حق است، و حق با علی است، هر جا که علی برود حق هم با او میرود (یعنی علی علیهالسلام محور حق است.)

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

علامه طباطبائى (سید محمّد حسین طباطبائى صاحب تفسیر المیزان ) نقل کرد که : استاد ما عارف برجسته ((حاج میرزا على آقا قاضى )) مى گفت :

در نجف اشرف در نزدیکى منزل ما، مادر یکى از دخترهاى افندى ها (سنّى هاى دولت عثمانى ) فوت کرد.

این دختر در مرگ مادر، بسیار ضجّه و گریه مى کرد، و جدا ناراحت بود، و با تشییع کنندگان تا کنار قبر مادرش آمد و آنقدر گریه و ناله کرد که همه حاضران به گریه افتادند.

هنگامى که جنازه مادر را در میان قبر گذاشتند، دختر فریاد مى زد: من از مادرم جدا نمى شوم ، هر چه خواستند او را آرام کنند، مفید واقع نشد، دیدند اگر بخواهند با اجبار دختر را از مادر جدا کنند، ممکن است جانش به خطر بیفتد، سرانجام بنا شد دختر را در قبر مادرش بخوابانند، و دختر هم در پهلوى بدن مادر در قبر بماند، ولى روى قبر را از خاک انباشته نکنند، و فقط روى قبر را با تخته اى بپوشانند، و دریچه اى هم بگذارند تا دختر نمیرد و هر وقت خواست از آن دریچه بیرون آید.

دختر در شب اول قبر، کنار مادر خوابید، فردا آمدند و سرپوش را برداشتند تا ببینند بر سر دختر چه آمده است ، دیدند تمام موهاى سرش سفید شده است .

پرسیدند چرا این طور شده اى ؟

در پاسخ گفت : شب کنار جنازه مادرم در قبر خوابیدم ، ناگاه دیدم دو نفر از فرشتگان آمدند و در دو طرف ایستادند و یک شخص محترمى هم آمد و در وسط ایستاد، آن دو فرشته مشغول سؤال از عقائد مادرم شدند و او جواب مى داد، سؤ ال از توحید نمودند، جواب درست داد، سؤال از نبوت نمودند، جواب درست داد که پیامبر من محمّد بن عبداللّه (ص ) است .

تا اینکه پرسیدند: امام تو کیست ؟

آن مرد محترم که در وسط ایستاده بود گفت : لست لها بامام : ((من امام او نیستم )) (آن مرد محترم ، امام على (ع ) بود).

در این هنگام آن دو فرشته چنان گرز بر سر مادرم زدند که آتش آن به سوى آسمان زبانه مى کشید.

من بر اثر وحشت و ترس زیاد به این وضع که مى بینید که همه موهاى سرم سفید شده در آمدم .

مرحوم قاضى مى فرمود: چون تمام طایفه آن دختر، در مذهب اهل تسنّن بودند، تحت تاءثیر این واقعه قرار گرفته و شیعه شدند (زیرا این واقعه با مذهب تشیّع ، تطبیق مى کرد) و خود آن دختر، جلوتر از آنها به مذهب تشیّع ، اعتقاد پیدا کرد.

منبع: داستان دوستان جلد 5

تالیف : محمد محمدى اشتهاردى

سوم جمادی الثانی
سالروز شهادت مظلومانه ام الائمه حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله علیها
بر امام زمان حضرت مهدی سلام الله علیهاو بر منتظران و شیعیانش تسلیت عرض می کنم

پرستوی شکسته بالم ...درخت خمیده قامتم.... ویاس کبودم   چقدر برایم دشوار است که بشنوم زیبا ترین و ارزشمند ترین مخلوق هستی را در پشت در بیرحمانه فشردند و آتش کین بر دامان درب منزل اش افروختند و دستان بهترین کس اش را بستند و غریبانه در کوچه های کین خود به خاک افکندند و معصوم طفل اش را در بطن کشتند و چه غریبانه وداع کرد و و چه در دناک در شبی تاریک در زمینی از سرزمین پدر اش غریبانه و مخفی به خاک سپردند

خدایا تحمل این درد را برام آسان ساز که اگرعنایت و اعطای صبر تو نیود دیری این کره خاکی از این همه ظلم عدو از هم پا شیده شده بود